Αντί μνημοσύνου - Της Νίνας Γεωργιάδου

Λατρεμένε μου, Γιώργο, πολυαγαπημένε  μου σύντροφε, πέρασαν τα εννιάμερα της μεγάλης απουσίας σου, με μια μοναξιά αφόρητη και μια αίσθηση διαρκούς εφιάλτη.

Μας άφησες στις 8 Απρίλη αυτής της μαύρης, δίσεχτης χρονιάς.  Σε αποχαιρετήσαμε, μετά από τρεις μέρες, όσοι σε λατρεύουμε και όσοι σε αγαπάμε, με τον πιο απλό αποχαιρετισμό που θα ταίριαζε σ’ εσένα, τον ανεπιτήδευτο άνθρωπο. Σε αποχαιρετήσαμε με τον ίδιο λιτό τρόπο που ήξερες πάντα να ζεις.  Δυο λόγια, το  τελευταίο φιλί και την αβάσταχτη πίκρα μας. Mας πίκρανες πολύ. Το ήξερες ότι θα είναι βαθύς και ανυπόφορος ο πόνος της απουσίας σου όμως δεν μπόρεσες να τον αποτρέψεις. Κι εγώ αισθάνομαι τόσο ανίκανη γιατί δεν μπόρεσα να σε κρατήσω.

Γιώργο μου, ήσουν για τους φίλους μας ένα στήριγμα, μια ανεξάντλητη πηγή αλληλεγγύης και ουσιαστικής συντροφικότητας. Ένα σπίτι πάντα ανοιχτό για να στεγάσει και να φιλέψει γνωστούς και άγνωστους, και η κουβέντα σου, η πιο ζεστή παρηγοριά στις δυσκολίες  τους και το πιο εύστοχο πείραγμα στις ξέγνοιαστες στιγμές. Θα μείνεις για πάντα ένας αξέχαστος φίλος.

Γιώργο μου, ήσουν για τους δικούς μας ανθρώπους, τα αδέρφια, τα ανίψια,  τα εξαδέρφια, ένας πολύτιμος δικός τους άνθρωπος,  που χωρίς μισόλογα κατέθετες την αγάπη σου, τη δική σου πάντα παρήγορη και γενναιόδωρη προσέγγιση στις ατυχίες και τις δυσκολίες τους,  τη δική σου πάντα γνήσια συμπαράσταση.

Γιατί, πολυαγαπημενέ μου Γιώργο, ό,τι κι αν έκανες, ό,τι κι αν έλεγες, ήσουν πάντα αυτό που έδειχνες.

Γι αυτό και άφησες μεγάλη οδύνη με το χαμό σου.

Θα μείνεις ο  αναντικατάστατος αδερφός, ο καλύτερος θείος, ο πολύτιμος δικός τους άνθρωπος.

Γιώργο μου, για τα λατρεμένα μας παιδιά, για το Βαγγέλη μας και το Νικόλα μας, είσαι ο πολυαγαπημένος τους πατέρας, ο καλός τους μπαμπάς, ο φίλος τους, με τον οποίο μοιραζόντουσαν αισθήματα, σκέψεις, πειράγματα και προσδοκίες και  που λαχταρούσαν να τον δουν να γερνάει. Είναι το χατίρι που δεν τους έκανες. Η μόνη σου ασυγχώρητη πράξη στα παιδιά σου, να τα φορτώσεις με τόσο πόνο, φεύγοντας νωρίς κι αφήνοντάς τα μ’ ένα κενό βαθύ και δυσαναπλήρωτο.

Οι πολυαγαπημένοι σου γιοι,  σε φρόντισαν με τόση τρυφερότητα και αγάπη, όσο λίγα παιδιά φρόντισαν το γονιό τους.

Τις τρεις τελευταίες μέρες βάρυνες, Γιώργο μου. Το έβλεπα, το ένοιωθα και προσπαθούσα να προετοιμάσω τους γιους μας. Μα  επέμεναν σε μια σπαραξικάρδια αυταπάτη. «Είναι φυσιολογικό , ρε μάνα. Μαζεύει δυνάμεις για να συνέλθει».

«Μεγαλώσαμε λάθος τα παιδιά μας», μου έλεγες. «Τους μάθαμε να είναι αντισυμβατικοί και   ευάλωτοι  σ’ ένα κόσμο γεμάτο ηλίθιες συμβάσεις και σκληρότητα.» Δεν θα μπορούσαν να είναι όμως αλλιώς τα δικά σου παιδιά, αγαπημένε μου Γιώργο, γιατί ήσουν, εσύ πρώτος, ριζοσπαστικός και ασυμβίβαστος και  το ζωντανό παράδειγμα της  ακεραιότητας, για τα παιδιά μας και για όσους σε γνώρισαν. Ποτέ δεν τους είπες, «θα κάνετε αυτό» ή «θα πιστεύετε εκείνο». Η πράξη σου ήταν πάντα το μέτρο και ο δείκτης της εντιμότητας και της αξιοπρέπειας.

Την αξιοπρέπεια που κράτησες σε όλο το διάστημα του πόνου και του φόβου του θανάτου, χωρίς ποτέ να βογγήξεις ή να παραπονεθείς. Και αυτό τα έκανε όλα, για μας, πιο αβάσταχτα.

«Κοίτα, Γιώργο μου, έξω απ’ το παράθυρο. Μπήκε ο Απρίλης. Μέχρι το τέλος του μήνα θα έχεις σηκωθεί, θα βγούμε απ’ το νοσοκομείο και θα κάνουμε ατέλειωτες βόλτες». «Είναι καλή εποχή και για να πεθάνει κανείς», μου είπες  κι αυτή ήταν η μοναδική νύξη για να μας πεις πως ξέρεις, για να μας προετοιμάσεις.

Λατρεμένε μου Γιώργο, για μένα είσαι ο έρωτας που ποτέ δεν λιγόστεψε και που λίγοι άνθρωποι έχουν το προνόμιο να ζήσουν.

Είσαι ο σύντροφός μου στις χαρές, τις δυσκολίες της ζωής και τους αγώνες που μαζί δώσαμε.

Για μένα είσαι ο πατέρας που δεν γνώρισα, ο αδερφός που δεν είχα  και ο μεγάλος, ο καλύτερός μου φίλος που με στήριζε και με ενθάρρυνε.

Ζήσαμε μαζί 38 χρόνια μεγάλης αγάπης.

Και τι τραγική ειρωνεία, Γιωργο μου,  38 μερόνυχτα στο νοσοκομείο, μέσα στον άχρονο χρόνο του πόνου σου, ζήσαμε τον επίλογο της αμοιβαίας αφοσίωσης. Κάθε απόγευμα έφευγα μακριά σου για 5 μόνο λεπτά για να πάρω καφέ κι ερχόμουν πίσω τρέχοντας, φωνάζοντάς σου απ’ το διάδρομο, «Γιώργο μου, ήρθα», για να σ’ ακούω να μου λες, «καλώς μου την». Και συναντιόμασταν, κάθε φορά,  με την ίδια λαχτάρα.

Λατρεμένε μου Γιώργο, ο κεραυνός που μας χτύπησε στα μέσα του Φλεβάρη, αυτής της χρονιάς του λύκου, μας κατάκαψε.

Το προηγούμενο μου γράμμα στο έγραψα το Δεκέμβρη του 1980 όταν έφυγες φαντάρος. Δε θυμάμαι πια τι σου έγραφα. Σίγουρα ότι σ’ αγαπώ και μου λείπεις. Το ίδιο σου γράφω και τώρα.

Σ’ αγαπώ και μου λείπεις.

Μόνο που αυτή η απουσία σου θα είναι μια ατέλειωτη κι οδυνηρή θητεία.

Λατρεμένε μου Γιώργο, αν μπορούσα να σου διαβάσω αυτό το κείμενο, όπως έκανα πάντα για να μου πεις τη  γνώμη σου, ξέρω τι θα έλεγες. «Πολύ γλυκανάλατο, ρε γυναίκα».

Όμως δεν είσαι εδώ για να με συμβουλέψεις κι έτσι,  ό,τι και να πω, αγαπημένε μου Γιώργο, τώρα πια, θα είναι άστοχο και λίγο.

Μου λείπει, αβάσταχτα, η αγάπη σου, η ενθάρρυνση σου, η φροντίδα σου, το πείραγμα, η τρυφερότητα, τα αστεία και το γέλιο σου,

η συντροφικότητά και ο ριζοσπαστισμός σου.

Θα είσαι πάντα η Μεγάλη  Απουσία.

Θα σε κρατήσουμε, τα παιδιά μας κι εγώ,  ολοζώντανο στο μυαλό και την καρδιά μας.

Όμως θα συνεχίσω για πάντα να σε ψάχνω σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας, νοιώθοντας, όπως αυτή τη στιγμή, μιαν ατέλειωτη αυτολύπηση γιατί δεν σε βρίσκω πουθενά.

Γιώργο μου, πολυαγαπημένε μου, καλό σου ταξίδι.

https://kalymnosola.wordpress.com/2016/04/18/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF-%C...