ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ ΜΟΣΚΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗ ΣΥΜΗ

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου, Αντωνίου Μοσκιού του Γεωργίου (του Γιώργη για όσους τον θυμούνται). Βρίσκομαι εδώ στο τόπο που γεννήθηκε και κατάγεται ο πατέρας μου και νιώθω μεγάλη συγκίνηση που περπατώ στα σοκάκια που εκείνος παιδί περπάτησε, έτρεξε, εδώ που πρωτανάσανε. Όταν πρωτοέφτασα κοιτάζοντας από ψηλά τη θάλασσα ανεβαίνοντας από τον Πανορμίτη για το Γιαλό, έβγαλα τη φωτογραφία του και του μίλησα. Έφτασα του είπα, κι άρχισα να κλαίω.
Είναι μεγάλη η χαρά μου που συναντώ εσάς τους συμπατριώτες και τους συγγενείς που δεν γνώριζα μέχρι τώρα. Είχα την επιθυμία, η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου να γίνει εδώ στη Σύμη και πιστεύω πως από εκεί ψηλά που βρίσκεται η ψυχή του πατέρα μου, χαίρεται και καμαρώνει. Είναι πολλοί αυτοί που πρέπει να ευχαριστήσω για την ολοκλήρωση αυτού του βιβλίου.

Δε θέλω να σας κουράσω με πολλά γι’ αυτό θα αρχίσω με τους ανθρώπους που με βοήθησαν γι’ αυτή την πολύ όμορφη παρουσίαση. 
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Δήμαρχο και τους συνεργάτες του για την παραχώρηση του χώρου που μας φιλοξενεί απόψε, του δημοτικού πολιτιστικού πνευματικού κέντρου, στην αγαπητή φίλη και δημοσιογράφο Παναγίτσα Μιχαήλου για την οργάνωση και παρουσίαση της εκδήλωσης, στον αγαπητό φίλο Χαράλαμπο Κατσιμπρή, φιλόλογο, για την ανάλυση και παρουσίαση του έργου μου , στα παιδιά μας εδώ που απήγγειλαν Νικήτα Κακακιό, Λευτέρη Γεωργίου, Ειρήνη Χάσκα που μας ταξίδεψαν απόψε. Στα ξαδέλφια μου Ελευθερία Μοσκιού και Πανορμίτη Μοσκιού για την πολύτιμη βοήθεια και τη στήριξή τους. 
Η ποίηση είναι η πιο τέλεια μορφή του λόγου, που με την τέχνη του ο ποιητής και την ευαισθησία του, ταξιδεύει τον αναγνώστη και τον κάνει να ζήσει τα ίδια συναισθήματα μ' εκείνον. Κι επειδή η ποίηση όταν γράφεται με λόγο πυκνό ο καθένας που διαβάζει ένα ποίημα, μπορεί να εννοήσει διαφορετικό πράγμα από έναν άλλο αναγνώστη. Αυτό είναι η μαγεία και η δύναμη της ποίησης. Μέσα στη μέθη γράφουν οι ποιητές, σβήνουν και γράφουν, γράφουν και σβήνουν και τραβούν την καλούμπα του ήλιου. Είναι ελεύθεροι, ταξιδεύουν την καινούρια ιδέα . Ζουν με το όνειρο στον χώρο του ιδεατού. Η ποίηση είναι η αναζήτηση της αλήθειας, είναι αγάπη και φως, είναι πόνος και αγωνία, να διορθώσεις την κακοδαιμονία της γης.
Το μάθαμε πια. ¨Ό,τι υπερέχει και υπερτερεί το πληγιάζει ο φθόνος, το μισεί η άγρωστη των ανθρώπων. Δεν υποτάσσονται εύκολα οι θάλασσες των ανθρώπων. Πρόσεξε ποιητή, μην κρατήσεις κακία στην κυκλοθυμική των ανθρώπων. Μείνε μια καλοσύνη του ήλιου μια καλημέρα με το χρώμα των τριαντάφυλλων. Για το έργο μου μίλησαν..εκτενώς...δε θα πω άλλα εγώ..Αν θα διαβάσετε το βιβλίο μου πιστεύω θα με γνωρίσετε καλύτερα ,γιατί όσο και να μιλάει κανένας για το έργο του, κριτές είναι οι αναγνώστες και αν μπορέσω να σας συγκινήσω με τους στίχους μου και να αγαπήσετε την ποίησή μου θα είναι η μεγαλύτερη ευτυχία μου...γιατί η ποίηση για μένα είναι πλέον ένας αδιάλειπτος έρωτας και νομίζω πλέον δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Απαντώ σε ένα ερώτημα που θέτουν πολλοί.

Γιατί γράφουμε ποίηση. Θα απαντήσω λίγο ποιητικά. Όσο μπορούμε ακόμα να ξοδεύουμε απ' τη χαρά μας, να αγαπάμε και να τραγουδάμε το στίχο θα είμαστε ποιητές-αν θέλετε με τη στενή σημασία του όρου- ύστερα θα το αποφασίσουν αυτοί που 'ρθουν κι οι κριτές που ακονίζουν μαχαίρια. Μα εμείς δε γράφουμε ποίηση να μας στέψουν με δάφνες του Απόλλωνα. Γράφουμε ποίηση ,γιατί έχουμε ανάγκη το φως, να πούμε όσα μας λυπούν και μας πνίγουν, να κλείσουμε βαθιά μες στο ποίημα το μεγάλο μας μυστικό μην το λευτερώσουν οι άνεμοι . Εμείς γράφουμε ποίηση γιατί μια παλίρροια έρχεται και δεν αντέχουμε τόσο κύμα εντός μας.

Γράφουμε ποίηση να φτιάξουμε τα δικά μας ιάματα, να γιατρέψουν το φίλο ,τον διπλανό μας, τη μοναξιά των ανθρώπων και τη δική μας κι αν θέλετε του καημού την οδύνη, όταν το συναίσθημα κάνει τις υπερβάσεις του κι ο έρωτας ξεσπιτώνει τον νου! Με λίγα λόγια, φίλοι αγαπημένοι, γράφουμε ποίηση, γιατί αυτός είναι ο δικός μας ο έρωτας ή αν θέλετε ,η μόνιμη αρρώστια μας να ζούμε αδιαλείπτως την ουτοπία μας! Φίλοι δικοί μου, φίλοι της ποίησης ,όλοι όσοι απόψε παρευρίσκεστε στην αίθουσα σας θεωρώ πλέον φίλους γιατί στο δικό σας νησί είναι σαν να έχω ζήσει κι εγώ ακούγοντας τις αφηγήσεις του πατέρα μου, γιατί ζωές ολόκληρες χωράει ο νους του ανθρώπου που λέγονται μνήμες κι επιστρέφουν και γίνονται παρόν κι ως λέει κι ο ποιητής, στο "Δυτικά της λύπης" Αύριο θα μας ραντίσει νυχτολούλουδα περαστικός οργανοπαίχτης/και θα μείνουμε παρόλα αυτά λιγάκι ευτυχείς/όπως συνήθως στην αγάπη ......
Γιατί, όλοι όσοι βρίσκεστε εδώ απόψε γίναμε φίλοι. Μας ενώνει η ποίηση με άρρηκτους δεσμούς. Αύριο κάτι θα έχει μείνει σε όλους μας στα παρτέρια του νου, το όνειρο, οι απαγγελίες, οι αναλύσεις, η μουσική, ο φωτισμός, η αίθουσα, εσείς, εγώ, οι αναλύσεις των ποιημάτων μου, οι παραλείψεις ,το δάκρυ που φανερά ή κρυφά στάξαμε γιατί κάποιο ποίημα ήταν σαν να ήταν γραμμένο για μας, το κάθε τι που πραγματοποιήθηκε κι ακούστηκε εδώ μέσα κι η μορφή του καθένα μας που θα παίρνει χίλιες μορφές στο καλειδοσκόπιο που κουβαλάει μέσα του ο κάθε άνθρωπος.

Εγώ θα θυμάμαι εσάς κι εσείς εμένα κι ένα ποίημα θα γράφεται συνέχεια μέσα μου, γι’ αυτή την παρθενική μου ,την πρώτη παρουσίαση στη Σύμη, αληθινό σαν και σας, που σας αντικρίζω αυτή τη στιγμή, όμορφο σαν την πραγματικότητα που ζούμε , χάρη στην ποίηση! Ποίηση τελικά είναι εκείνο που μένει βαθιά μέσα μας και μας συγκινεί και μας τέρπει και μας ταξιδεύει και μας κάνει πιο ανθρώπινους και πιο δοτικούς και δηλώνει πάντοτε με τον τρόπο της «παρών» σε κάθε περίπτωση!
Ορισμός για την ποίηση είναι δύσκολα να δοθεί , γι' αυτό κάθε ποιητής συνηθίζεται να δίνει τον δικό του ορισμό για την ποίηση. Σύμφωνα με τον σημαντικό Αργεντινό συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους».
Ποίηση για μένα, είναι το ζεστό ρούχο, που υφαίνουν οι στίχοι 
στον αργαλειό της ψυχής των ανθρώπων
για τις κρύες νύχτες…